Kot manx
Miejsce pochodzenia wyspa Man
Początki rasy przed rokiem 1700
Inna nazwa rumpy
Waga 3,5-5,5 kg
Długość życia 10—12 lat
Charakter umiarkowanie spokojny i uczuciowy
Wielkim fanem kotów manx był artysta J.M.W. Turner (1775-1851). Miał aż siedem takich zajmujących stworzeń, które przechadzały się swobodnie po jego pracowni, często drepcząc mokrymi łapkami po nierozwieszonych obrazach. Mówi się, że jeden z jego obrazów służył kotom za prowizoryczną klapkę u drzwi.
To rzecz zupełnie oczywista, że nasze podziękowania za kota rasy manx należą się wyspie Man. Cała niezwykłość tej hodowli polega na tym, że znajdowała się na 221 milach kwadratowych powierzchni, na wyspie leżącej pomiędzy Anglią, Irlandią i Szkocją, na lśniących wodach Morza Irlandzkiego. Geograficzne odizolowanie pozwoliło na swobodny rozwój materiału genetycznego tej rasy.
Istnieje wiele legend na temat tego Jak kot stracił swój ogon. Jedna z historii mówi, że do brzegu wyspy dopłynęła pozbawiona ogona kotka – rozbitek z jednego z okrętów hiszpańskiej armady w 1588 r. Inna opowiada o najeździe irlandzkich rozbójników którzy odcinali kotom ogony i nosili je przy swoich hełmach niczym pióropusze. Jednak rzeczywistość jest bardziej przyziemna – brak ogonów wynika z niczego więcej, jak zmutowania jednego z genów.
Maux, często nazywany rumpy jest bardzo podobny do brytyjskiego kota krótkowłosego. Właściwie wcale nie powinien mieć ogona, a jedynie mały otwór w jego miejscu. Jednak niektóre osobniki tego gatunku mają namiastkę ogona, którą nazywamy stumpics (ang. ‘krępy’), stubbies (ang. ‘serdelkowaty’) lub longies (ang. ‘długi’) – w zależności od jego długości.
Koty manx są dobrze usposobione, łagodne, uczuciowe i łatwo przystosowują się do nowych warunków, dzięki czemu są naprawdę wyjątkowymi towarzyszami. Świetnie radzą sobie z innymi zwierzętami, zwłaszcza psami, i z radością uczestniczą w życiu rodzinnym. Lubią wodę i potrafią skakać wyżej, niż możesz to sobie wyobrazić.
