Brytyjski czarny kot krótkowłosy
Miejsce pochodzenia Wielka Brytania
Początki rasy lata 80. XIX w.
Inna nazwa brak
Waga 4—8 kg
Długość życia 12—13 lat
Charakter uczuciowy i inteligentny
Od wilu lat czarny kot był źródłem wielu morskich przesądów. W Yorkshire żony rybaków trzymały w domach czarne koty, aby zagwarantować swoim mężom bezpieczny powrót do domu, zaś żeglarze zabierali je w morze, by zapewnie sobie dobrą pogodę i bezpieczną podróż.
Najpopularniejszą odmianą brytyjskiego kota krótkowłosego jest czarny kot krótkowłosy. Jak mówi historia, w wielu społecznościach traktowano czarne koty z wielką podejrzliwością lub wręcz się ich bano. W średniowieczu uważano, że są spokrewnione z czarownicami, które mogą zmieniać się w czarne koty za pomocą zaklęcia, albo że sam diabeł przechadza się wśród śmiertelników pod postacią czarnego kota. Takie przesądy doprowadziły do polowania i palenia tych biednych istot w dni święte. Na szczęście w Wielkiej Brytanii przekonania te wkrótce zmieniły się i widok czarnego kota, zwłaszcza gdy przebiegał komuś drogę, stał się symbolem szczęścia.
Oryginalnie wyhodowany został poprzez selektywne rozmnażanie najlepszych kotów ulicznych. Zaprezentowano go na pokazie w Kryształowym Pałacu w drugiej połowie XIX w. Czarne koty krótkowłose są powszechnie widywane, ale większość z nich ma zielone oczy. Jedynie rodowodowe zwierzęta mają lśniące, miedziane oczy, którym ten gatunek zawdzięcza tak olśniewający wygląd.
