Kot balijski
Miejsce pochodzenia Stany Zjednoczone
Początki rasy lata 40. XX w.
Inna nazwa kot jawajski (USA)
Waga 2,5 — 5 kg
Długość życia 12 lat
Charakter inteligentny, uczuciowy, ekstrawertyczny
Nazwa „balijski” została wymyślona przez Helen Smith, która uważała, że nazwa „długowłosy kot syjamski’’ nie oddaje piękna i poetyki, na jaką zasługuje ten kot. Wybrała nazwę, która, jak sądziła, przypomina elegancją ruchy balijskich tancerek.
To prawda, że koty balijskie wyglądają jak długowłose koty syjamskie. Chociaż od początku XX w. zdarzało się, że w jakimś miocie pojawił się długowłosy syjamczyk – gdy któryś z rodziców przekazał potomstwu recesywny zmutowany gen -dopiero po II wojnie światowej zaczęto celowo hodować taki właśnie typ kota. Prawie w tym samym czasie dwie Amerykanki — Marion Dorsey z Kalifornii oraz Helen Smith z Nowego Jorku znalazły długowłose kotki syjamskie wśród swoich miotów. Zamiast przekazać komuś kocięta jako domowe pupilki, jak to robiono dotychczas, obie kobiety zdecydowały kontynuować rozmnażanie, aby zachować tę atrakcyjną linię. Hodowla została zarejestrowana w Stanach Zjednoczonych w 1961 r., jednak nie uzyskała podobnego statusu w Wielkiej Brytanii aż do roku 1986.
Koty balijskie są inteligentne i łatwe w utrzymaniu, lubią towarzystwo ludzi i zwierząt – są dobrymi towarzyszami zwłaszcza psów i często śpią zwinięte u ich boku, a nawet pozwalają się im wylizywać czy zaczepiać. Są ekstrawertyczne i uwielbiają długie zabawy — z tego powodu świetnie poradzą sobie z hałasem i krzątaniną w pokoju pełnym dzieci. Ich długie, miękkie włosy i łagodny, czuły charakter sprawiają, że są idealnymi kandydatami do ogrzania naszych kolan w długie zimowe wieczory.
Należy jednak pamiętać o jednej rzeczy – kot balijski to prawdziwy Houdini wśród kotów, zdolny otwierać zamki, uchylać drzwi i przybierać najdziwniejsze kształty, żeby tylko dostać to, czym się zainteresuje.
