Owczarek francuski Briard
Wygląd ogólny: Pies typu wiejskiego, odporny, muskularny, zwinny i ruchliwy, o harmonijnych proporcjach i zrównoważonej psychice. Nie bojaźliwy i nie agresywny.
Błędy: Ociężałość, delikatny kościec, lękliwość, agresywność.
Wady: Nadmierna agresywność lub tchórzliwość.
Wzrost: Wysokość w kłebie: psy – 62 – 68cm, suki – 56 – 64cm. Briard jest psem prostokątnym, toteż długość musi być wyraźnie większa od wysokości w kłębie.
Błędy: Psy formatu kwadratowego oraz psy przekraczające górną granicę wzrostu o nie więcej niż 2cm.
Wady: Wysokość przekraczająca górną granice wzrostu o więcej niż 2cm lub nie osiągająca dolnej granicy uznanej przez wzorzec. Zwierzęta nie osiągające dolnej granicy wzrostu nie mogą być użyte w hodowli.
Głowa: Mocna, dość długa, z krawędzią czołową zaznaczoną w połowie odległości między szczytem głowy a końcem nosa. Jej owłosienie tworzy wąsy, brodę i brwi zakrywające oczy.
Błędy: Krótka lub zbyt długa głowa, dysharmonia między długością mózgoczaszki i kufy, owłosienie tak bogate, że maskuje kształt głowy, bądź przeciwnie – niedostateczne, zbyt skąpe, zbyt słaby bądź zanadto wyraźny stop.
Wady: Wszystkie cechy wyżej wymienione, jeśli są zbyt mocno zaznaczone.
Mózgoczaszka: Lekko zaokrąglona w górnej partii.
Błędy: Zbyt uwypuklona, płaska czy szeroka, kanciasta.
Kufa: Ani wąska, ani spiczasta.
Błędy: Wąska bądź spiczasta, zbyt mięsista, z obwisłymi faflami.
Grzbiet nosa: Prosty
Błędy: Zbyt długi lub krótki, garbonos.
Nos: Raczej graniasty niż okrągły, trufla nosa zawsze czarna.
Błędy: Mały, wąski, szary, ze śladami depigmentacji.
Wady: Nos brązowy lub jasny.
Zęby: Silne, białe, ściśle do siebie przylegające, zgryz nożycowy.
Błędy: Brak 1-2 trzonowców, przedtrzonowców lub siekaczy, zgryz przemienny, przodozgryz kontaktowy.
Wady: Brak 3 i więcej zębów, wyraźny przodozgryz (bez kontaktu), tyłozgryz.
Oczy: Ustawione w poziomie, raczej duże, dobrze rozwarte, z przylegającymi powiekami, ciemnej barwy, o inteligentnym, spokojnym wyrazie.
Błędy: Oczy małe, kształtu migdałowego, jasnej barwy.
Wady: Oczy zbyt jasne, niejednolitej barwy, o płochliwym, dzikim wyrazie.
Uszy: Wysoko osadzone, pożądane przycięte i stojące. Bez kopiowania – zwisające, nie płasko przylegające do głowy i raczej krótkie. Przy porównywalnej urodzie daje się pierwszeństwo psom z uszami kopiowanymi. Długość nie ciętego ucha ma być równa lub nieco krótsza niż połowa długości głowy. Ucho powinno być porośnięte długim włosem.
Błędy: Ucho pokryte zbyt krótką sierścią. Nie kopiowane – zbyt długie, wadliwie noszone.
Wady: Uszy w płatek róży, pofałdowane, osadzone zbyt nisko pod linią oka, nierównomiernie owłosione, naturalnie wyprostowane (bez kopiowania), wyraźnie miękka chrząstka ucha.
Szyja: Muskularna, wyraźnie odcinająca się od łopatek.
Błędy: Zbyt długa bądź zbyt krótka, wygięta, cienka.
Klatka piersiowa: Szeroka, głęboka, dobrze wysklepiona, długa.
Błędy: Krótka, zbyt wąska, mało głęboka, płaska bądź zanadto wysklepiona.
Grzbiet: Prosty.
Błędy: Łękowaty lub karpiowaty, wyraźnie wyższy od kłębu.
Zad: Lekko spadzisty, lekko zaokrąglony.
Błędy: Prosty, zbyt skośny, bardzo krótki, wyższy niż kłąb.
Ogon: Nie cięty, dobrze owłosiony, nisko noszony, tworzący „fajkę” przy końcu, nie wykręcany na boki, sięgający do stawu skokowego, a czasem przekraczający go (maksymalnie o 5 cm).
Błędy: Zbyt krótki, prosty, krótko owłosiony, podciągnięty pod brzuchem lub noszony nad linią grzbietu.
Wady: Noszony do góry albo zakręcony nad grzbietem, ślady po zabiegu operacyjnym poprawiającym kształt lub sposób noszenia ogona.
Kończyny: Muskularne, o mocnej kości, proste, dobrze ukątowane.
Błędy: Słabe lub krzywe kości, luźna bądź stroma łopatka, wykrzywiane na zewnątrz kolana, iksowata postawa tyłu i francuska przednich kończyn, miękkie śródręcze, krótkie włos na kończynach.
Wady: Drobna kość .
Stawy skokowe: Niezbyt blisko ziemi, dobrze kątowane, z niemal prostopadle do ziemi ustawionym śródstopiem.
Błędy: Zbyt daleko lub zbyt blisko ziemi, źle kątowane.
Łapy: Silne, zaokrąglone (pośrednie między kocimi a zajęczymi).
Błędy: Zbyt długie, płaskie, wąskie, o luźnych palcach, wykrzywiane do wewnątrz lub na zewnątrz, niedostatecznie owłosione.
Pazury: Czarne.
Błędy: Szare.
Wady: Białe.
Opuszki palców: Twarde.
Błędy: Miękkie, zbyt płaskie, nie elastyczne.
Palce: Zwarte.
Błędy: Luźne, nie wysklepione, zbyt długie.
Ostrogi: Podwójne na obydwu tylnych kończynach. Psy nawet wybitne w typie, ale z pojedynczymi zamiast podwójnych ostrogami, nie mogą być premiowane czy dopuszczane do hodowli. Podwójne wilcze pazury powinny być zbudowane z dwóch części kostnych z pazurami, osadzonych możliwie jak najbliżej ziemi, co zapewnia łapie lepsze oparcie.
Błędy: Zbyt wysokie osadzenie (połowa śródstopia), brak jednej kości w podwójnej ostrodze (tzw. wolny pazur).
Wady: Brak po jednej kości w obydwu podwójnych ostrogach (obustronne „wolne pazury”), brak dwóch kości w jednej podwójnej ostrodze z zachowaniem pazurów, pojedyncze ostrogi, całkowity brak ostróg, jakikolwiek brak pazura.
Włos: Falisty, długi, suchy (kozi), z lekkim podszerstkiem.
Błędy:. Mało suchy, lekko kędzierzawy, bez podszerstka, włos okrywowy krótszy niż 15 cm, miękki.
Wady: Włos krótszy niż 7cm, miękki i wełnisty.
Umaszczenie: Dopuszczalne są wszystkie jednolite kolory, oprócz białego i mahoniowego. Daje się pierwszeństwo ciemniejszym odcieniom przy kolorze płowym i szarym. Nie należy mylić dwubarwności z lekkim jaśniejszym odcieniem na kończynach, który jest najczęściej wyrazem depigmentacji. Taki jaśniejszy odcień musi jednak pozostać w harmonii z barwą korpusu (płowy ciemniejszy i płowy jaśniejszy, czarny ciemniejszy i czarny jaśniejszy, szary ciemniejszy i szary jaśniejszy). Płowe umaszczenie powinno być ciepłe i jednolite, ani zbyt jasne, ani wyblakłe.
Błędy: Czarna maść z brunatnym lub czerwonym odcieniem, płowa jasna aż wyblakła, niedostatecznie ciepła, umaszczenie zbliżone do płaszczowego, biała plama na piersi.
