Mówiąc o kotach długowłosych, często mamy na myśli kota angorskiego. Nazwa ta pochodzi od stolicy Turcji, Ankary, która w średniowieczu nazywała się Angora. Już w XII w. hodowano tam koty (a także króliki i kozy) z długim, jedwabistym białym włosem. W Europie pojawiły się one dopiero w XVIII w. Jest to „narodowa” rasa turecka. Jej przedstawiciele mieszkają m.in. w ogrodach zoologicznych w Ankarze i w Istambule. Zwierzęta te mogą być wywożone za granicę wyłącznie po uzyskaniu specjalnego zezwolenia. Obecnie te piękne, przyjacielskie i inteligentne koty są również hodowane w Stanach Zjednoczonych i w Wielkiej Brytanii.
Kot angorski był pierwszym znanym w Europie kotem długowłosym. Rasa ta wzbudziła duże zainteresowanie, jednak pod koniec XIX w. została wyparta przez swego bliskiego krewnego – kota perskiego! Występuje on w różnych odmianach barwnych. W niektórych krajach rejestruje się je jako oddzielne rasy. Ma duże, okrągłe niebieskie lub pomarańczowe oczy, czasem też różnokolorowe.
Mieszkańcy Orientu wierzą, że kot z jednym okiem niebieskim, a drugim pomarańczowym przynosi szczęście. Cechy tej rasy to: mocny, krępy tułów z silnymi, krótkimi nogami, małe uszy o zaokrąglonych końcach, długa, obfita okrywa tworząca na szyi kryzę oraz krótki, strzępiasty lub krzaczasty (w zależności od odmiany) ogon. Potencjalny nabywca kota tej rasy musi się liczyć z koniecznością codziennych, długich zabiegów pielęgnacyjnych. Persy raczej nie są dobrymi „kotami na myszy”, za to posłusznymi, przyjacielskimi i cichymi domownikami. Hodowcy wciąż uzyskują nowe rasy i odmiany kotów długowłosych. Należą do nich: kot balijski, uważany za potomka kotów syjamskich posiadających geny warunkujące występowanie długich włosów, kot somalijski, będący długowłosą wersją kota abisyńskiego, a także kot birmański o białych stopach i okrywie podobnej jak u kota syjamskiego, lecz krępą budową ciała raczej przypominający kota perskiego.
Niezwykłym kotem długowłosym jest rag-doll (z ang. – szmaciana lalka): przypomina kota birmańskiego o masywnej budowie, kiedy się go jednak weźmie na ręce, nie napina mięśni, przez co staje się wiotki właśnie jak szmaciana lalka.
Długa okrywa kota norweskiego leśnego, uznanego w ostatnim czasie za rasowego, stanowi doskonałą ochronę przed zimnem i wilgocią; futro wysycha w ciągu 15 min. Amerykańskiego kota maine coon, największego ze wszystkich kotów domowych i tureckiego van, pochodzącego znad jeziora Van położonego na granicy z Iranem, nazywanego też tureckim kotem pływającym, powinno się zaliczać do kotów „półdługowłosych”. Jako odrębna kategoria miałyby większe szanse na wystawach kotów, gdzie na razie ulegają przewadze persów, występujących w wielu odmianach barwnych.
